آی‌اسپورت - «استقلال که هیچ، گنده‌تر از استقلال هم در آبادان حریف ما نیست!». شاید دوست نداشته باشید باور کنید اما این ادبیات یک سرمربی در لیگ برتر فوتبال ایران است. ادبیات آشنای فراز کمالوند. سرمربی صنعت بعد از شکست دادن سایپا،  در حلقه بخشی از هواداران تیم‌اش ایستاده و در نمایی شبیه آن‌چه در چاله‌میدان می‌گذرد، برای رقبا رجز می‌خواند. البته که حفظ روحیه و اعتماد به نفس‌، برای موفقیت در فوتبال ضروری است اما مردی که باور حتمی پیروزی را این چنین به هوادارها تلقین می‌کند، در صورت شکست چه جوابی برای آن‌ها خواهد داشت؟ لابد باز هم زمین، باز هم داور، باز هم مدیران باشگاه مقصرند و کمالوند، مبرا از خطا. طرفداران نفت، اندازه تیم‌شان را می‌دانند. می‌دانند که تا همین‌جا با حذف سپاهان و پرسپولیس دست به کارهای خارق‌العاده‌ای در جام حذفی زده‌اند. می‌دانند که باید برای شکست دادن استقلال، شاهد یک مبارزه سخت و نفس‌گیر از تیم محبوب‌شان باشند. می‌دانند که نتیجه این بازی، به فاکتورهای متعددی بستگی خواهد داشت. با این وجود، چرا سرمربی تیم چنین بازی خطرناکی را با آن‌ها آغاز می‌کند؟  چرا به همین سادگی دست به رویافروشی می‌زند؟  پاسخ، در خصلت همیشگی او نهفته است. در شیفتگی برای پوپولیسم.

فراز کمالوند، عاشقِ موج‌سواری است. شیفته بازی با احساسات هواداران فوتبال. آن‌هایی که امروز او را «فراز آبودانی» صدا می‌زنند، درست شبیه همان‌هایی هستند که یک روز این مربی را «فراز تبریزی» می‌نامیدند. فراز گاهی به پیروزی‌هایی بزرگ دست پیدا کرده اما تک تک این بردها را به «ابتذال» کشانده است. درست مثل مسابقه با پرسپولیس در جام حذفی. وقتی که در کنفرانس خبری به جای صحبت از فوتبال، درباره «تودهنی بازیکنان به مدیران باشگاه» حرف زد. وقتی که در اوج فرصت‌طلبی، سالن کنفرانس مطبوعاتی را به بلک‌باکس تئاتر تبدیل کرد. در سال‌های نشستن او روی نیمکت تراکتورسازی نیز، اوضاع از همین قرار بود  و فراز بیشتر از متن فوتبال، به تکان دادن شال قرمز و تشویق گرفتن از هواداران تراکتورسازی مشغول بود. کمالوند به لحاظ فنی، هیچوقت مربی بدی نبوده اما ظاهرا راه رسیدن به موفقیت را در عوام‌فریبی جستجو می‌کند.

آبی‌ها در آبادان شکست خواهند خورد‌؟‌ ممکن است این اتفاق رخ بدهد. استقلال در آبادان به برتری دست پیدا خواهد کرد؟‌ ممکن است این اتفاق نیز رخ بدهد. کری‌های رد و بدل شده بین استقلال و صنعت، کوچک‌ترین تاثیری در سرنوشت مسابقه ندارد و این آمادگی دو تیم و البته اتفاقات فوتبال است که نتیجه بازی را تعیین می‌کند. فراز اما به جای تمرکز روی پیچیدگی‌های فوتبال، به سادگیِ احساسات طرفداران تیمش تکیه می‌کند. شاید خود او هم نداند اما اسم این رفتار، پوپولیسم است.