«همه دیدند داور دوتا پنالتی واضح ما را نگرفت، شما بگویید چه کاری دیگر از من بر می‌آید؟» بخشی از صحبت‌های
#برانکو پس از شکست در دربی را خواندید. یا
#شفر پس از شکست در اصفهان مقابل ذوب‌آهن می‌گوید: «بعد از سال‌ها مربی‌گری قاطعانه می‌گویم آن صحنه اصلا و ابدا پنالتی نبود». تمامی کارشناسان داوری اعتقاد داشتند پنالتی کاملا درست بوده.
اما مساله درک مخاطب و هوادارمان است که متاسفانه آنقدر خودش را غرق تعصب کرده، آنقدر خودش را درگیر کل‌کل و کری‌خوانی‌های سخیف کرده که دروغ‌های آشکار مربیان محبوب‌اش را هم که نشات گرفته از شانه خالی‌کردن از یک حس مسئولیت‌پذیری و یک عذرخواهی ناقابل برای کوچ یا سیستم اشتباه است را به راحتی می‌پذیرد و باور می‌کند. سطح درک مخاطب‌مان، حتی نویسنده‌مان، ورزشکارمان و حتی اسطوره‌های ورزشی‌مان همین اندازه است که این روزها می‌بینیم. گله به این و آن نیست، بلکه این اجازه را خود‌مان داده‌ایم که احساسات و قلب هوادارمان با افکاری مریض تعویض شود. حالا برای چند لحظه هم که شده به احساسی که نسبت به کشورتان، به ایران‌تان دارید فکر کنید. آیا درک معنای ابتذال راحت‌تر نشد؟
