گفتن ندارد اما سطح مربیان خارجی، حتی مربیان درجه دوم و سوم اروپایی که به ایران آمده‌اند به مراتب از مربیان ایرانی بالاتر است. اما مساله اینجاست مربیان ایرانی به انتظار لحظاتی سر می‌کنند که
#شفر دلار روی دلار بگذارد،
#برانکو مطابق سلیقه شان تعویض نکند، قرارداد
#کی‌روش به خیال شان ایهام داشته باشد، برای‌شان خبر ببرند دهان
#کرانچار بوی الکل می‌دهد، یا بشنوند یک بطری در چند فرسخی
#اسکوچیچ بود. این مواقع کارشناسان محترم ایرانی، پیشکسوتان محترم پایتخت، کانون مربیان و فلاسفه ایرانی، آهسته آهسته از پستو بیرون می‌آیند و وا مصیبتا سر می‌دهند. اما این روزها که باشگاه های ایرانی و فوتبال ملی سردمدار آسیا هستند خبری از آنها نیست که نیست.
