توییت

بد بودن عملکرد مدیران استقلال و پرسپولیس در سال‌های چند دهه اخیر بر کسی پوشیده نیست.
«عملکرد‌های شبیه به هم و با اسم‌های متفاوت» شاید عبارتی‌ باشد که باید نسبت کار این مدیران، در نظر داشت.
در فصل و نقل‌وانتقالات، در آستانه شروع فصل جدید، در نیم فصل و پایان فصل؛ فرقی ندارد که این افراد کی از صندلی‌هاشون دل بکنند. آن‌ها فقط ادامه‌دهنده مسیر غلطی هستند که باشگاه‌ها در آن قرار دارند و جدایی هیچ‌کدوم‌شان به باشگاه‌ها لطمه نمی‌زند.؛ چه عرب و چه فتحی!

بازی امشب نیوکاسل-لیورپول، پر از ثانیه‌های جذاب و زیبا بود؛ پنج گل، پایان احتمالی فصل برای یک ستاره و از همه زیباتر، تشویق شدن صلاح توسط طرفداران نیوکاسل در ورزشگاه سینت جیمز پارک. دیگر از یک فوتبال چه می‌خواهیم؟

پیمان یوسفی امشب، افراد جدیدی را به فوتبال معرفی کرد، «رحیم زیاش» به‌جای «حکیم زیاش» و «والدرویرلد» به‌جای «آلدرویرلد» از هنرنمایی‌هایی ایشان بود. حتی استاد ورزشگاه «وایت هارت لین جدید» را به‌جای «تاتنهام هاتسپر استادیوم» معرفی کرد تا در زمینه مکان‌های گردشگری هم دستی بر آتش داشته باشد.

قهرمانی این فصل لیگ برتر انگلستان، بیش از هر چیزی وابسته به میلی‌ متر‌هاست. فاصله‌های اندکی که تعیین کردند، لیورپول مقابل سیتی بازنده باشد و سیتی مقابل برنلی برنده. فاصله‌های کمی که شش امتیاز به سیتیزن‌ها هدیه دادند تا برای دومین قهرمانی متوالی تلاش کنند.

بازی مقابل پدیده به قمار ناخواسته شفر برای قهرمانی تبدیل شد؛ احتیاط بیش از حد شفر، همه چیز را از او گرفت، اعتبار، قهرمانی و شاید سهمیه لیگ قهرمانان آسیا. شرایطی که استقلال در آن قرار دارد مشابه فصل گذشته است، فصلی که استقلالی‌ها خیلی‌زود قهرمانی را باختند؛ اما به‌جای فکر به آینده و ایجاد ثبات در باشگاه، تغییر را انتخاب کردند، تغییری که حداقل در دومین فصل شفر روی نیمکت آبی‌ها بی‌نتیجه بوده و آن‌ها هنوز به همان اندازه امتیاز می‌گیرند که با منصوریان می‌گرفتند.

تن بیمار منچستر در بازی امروز، نشان داد که مشکل از جانب مورینیو نبوده؛ ضعف در ساختار دفاعی تیم، همان نقطه‌ای که خوزه پرتغالی اصرار زیادی برای تقویت آن با تلاش برای خرید مدافع کرد، باعث شد اورتون، منچستریونایتد را در گودیسون پارک، تحقیر کند. شاید هواداران منچستر فهمیده‌اند برای دیدن دوباره جشن قهرمانی در الدترافورد، به چیزی بیش از یک «تعویض طلایی» نیاز دارند. تغییر مربی و خرید مدافع، منچستریونایتد را در کوتاه‌مدت به لیگ قهرمانان می‌رساند، اتفاقی که آن‌ها برای فصل بعد به آن نیاز دارند.

«استقلال جذاب شفر»
دربی را باخته‌اند و هنوز در بحران هستند. تکلیف هافبک‌‌ دفاعی‌شان معلوم نیست و برای خیلی‌ها درون تیم افراد مهم‌تر از «استقلال» است. این داستان استقلال این فصل است. استقلال هنوز هواداران را در کنار خود دارد؛ ایسما، منشا، پاتوسی، وریا و طارق‌ را دارد و در خط دفاع ستاره جذابی به نام پژمان منتظری که با وجود پیری هنوز پاس‌های بلندش بادقت است. استقلال شفر شاید خود را عقب‌تر از همه مدعیان قهرمانی ببیند ولی باید به یاد داشته باشد که بازی‌های آسان‌تری هم دارد. یک برد برای آن‌ها حکم نوش‌دارو را دارد، نوش‌دارویی که اگر زود به آن‌ها برسد، آن‌ها را مدعی کسب عنوانی قهرمانی خواهد کرد. قهرمانی که آبی‌ها به آن بیش از هر چیزی نیاز دارند.

#استقلال با دقت بیش‌تری بازی را آغاز کرد و فرصت‌های بهتری را خلق کرد؛ اما به‌دلیل فرصت‌طلب نبودن مهاجمین نتوانست به گل برسد. در طرف دیگر #پرسپولیس فرصت‌های کمی را خلق کرد ولی با استفاده موثر از موقعیت‌ها توانست به گل دست یابد. نکته دیگر این مسابقه، برتری دفاع‌های کناری پرسپولیس بود. نادری و شیری به خوبی توانستند در این مسابقه ایسما و اسماعیلی را از جریان بازی خارج کنند‌؛ اما در طرف دیگر، زکی‌پور و منتظری در یک در مقابل یک‌ها ناکام ماندند تا ترابی، رفیعی و نورالهی بتوانند به راحتی کانال‌های کناری استقلال را در اختیار بگیرند.

بخواهیم یا نخواهیم برد تیم‌ملی، برد کیروش است، موفقیت‌ تیم‌ملی، موفقیت #کی‌روش است و قهرمانی تیم‌ملی ما، قهرمانی کی‌روش است. هر کاری کنیم، جدا از کی‌روش نیستیم اما ما جز اول آن برد، موفقیت و قهرمانی هستیم.

«این تیم هیچوقت ما رو ناامید نکرده» درست‌ترین حرف عادل در این چندسال بود. کی ناامید شدیم؟ با هر گل به عراق بالا و پایین می‌پریدیم. با گل مراکش همه فریاد کشیدیم و در لحظات آخر بازی ایران-پرتغال همه از شدت استرس تا مرز سکته پیش رفتیم.
این تیم ملی کسی را ناامید نمی‌کند، این جمله را بخاطر داشته باشید.

شالکه از بدشانس‌های روزگار است که این بار طعمه منچسترسیتی شد. بعد از قرعه‌کشی با خودشان می‌گفتند کاش آن بدهی‌های لعنتی نبود تا مجبور نباشند که سانه، درکسلر، کولاشیناچ و گورتزکا را مفت از دست بدهند و رقابت را قبل از شروع ببازند. صعود منچسترسیتی به راحتی خواب است، خوابی راحت بدون نیاز قرص خواب.

بایرن شرایط سینوسی دارد و لیورپول روی نوار پیروزی است. لیورپول در بهترین زمان به بایرن برخورد کرد؛ شرایط کواچ نامشخص است و تیم ثبات لازم را ندارد. فرصتی طلایی برای کسانی که مدت‌ها ساکت بودند و زمزمه می‌کردند «تو تنها قدم نخواهی زد.»

آژاکسی‌ها نفس بایرن را گرفتند و فقط یک قدم برای صدرنشینی کم آوردند. در طرف دیگر مادریدی‌ها اصلا کهکشانی نبودند، رفتن لوپتگی و آمدن سولاری هم دردی را برایشان دوا نکرده. اینکه کدام تیم صعود می‌کند با توجه به عملکرد اخیر رئال و آژاکس کاملا گنگ است.

گربه سیاه تیم‌های بزرگ حالا به بارسلونا رسید. رئال را در سالی که پرز پروژه «کهکشانی‌های‌۲» را شروع کرد حذف کردند و امسال‌ هم صدرنشینی را به کام منچسترسیتی تلخ کردند. آیا بارسلونا و والورده قربانی بعدی آن‌ها است؟

ایرج دانایی‌فرد، زننده اولین گل ایران در تاریخ جام‌جهانی، درگذشت. از بازی کنار حسن‌روشن تا پله را تجربه کرد و حالا هم رفت و ما را با خاطره‌هایی که فقط شنیده‌ایم تنها گذاشت.

پیام نیازمند دروازه‌بان ۲۳ساله سپاهان بالاخره به تیم‌ملی دعوت شد. دروازه‌بانی که سال پیش توسط آقا معلم به فوتبال معرفی شد و رحمان احمدی را نیمکت‌نشین کرد. بازی هم بیشتر از بازی قبل می‌درخشد و ستاره سپاهان است.

‏جنگ است یا فوتبال؟
‏از گذشته درس نمی‌گیریم؛ ده سال پیش سربازی در اصفهان بخاطر نارنجک‌های دست‌ساز چشم‌هایش را برای همیشه از دست داد.
‏تجلیل از حسینی، گل زیبای پورقاز ، موقعیت‌های زیاد پرسپولیس و هر اتفاق زیبایی که دیدیم، همه به کاممان تلخ شد چون دائما صدای آزاردهنده نارنجک می‌آمد.

‏در‌ آیتم‌های نود معلوم شد که رهام استقلالی است اما در آیتم امروز بخاطر برد احتمالی پرسپولیس گفت که دوست دارد پرسپولیس ببرد اما بعد گلی که کاشیما زد، ابراز خوشحالی کرد. شاید بهترین درسی که رهام دوست‌داشتنی گرفت این است که بهتر است احساسات واقعی خود را نسبت به فوتبال بروز دهد.
‏⁧‫