الیت سنتر که امروز افتتاح شد، از آن چیزهایی‌ست که تا سال‌ها ماندگار و باعث خیر و برکت خواهد بود. روزی تب و تاب‌ها فرو می‌نشیند و بد و بی‌راه‌ها خواهد رفت؛ روزی کیروش از ایران خواهد رفت امّا، آن زمان در آرامش به نیکی از او و تفکّری که به ایران وارد کرد یاد خواهیم آورد.
۲۸ خرداد نقطهٔ عطفی در تاریخ فوتبال ایران است. اگر نبود آن فرار رضا قوچان‌نژاد و آن لحظه که ایران روی هوا رفت، شاید هیچ کدام از این روزهای خوب پس از آن را ندیده بودیم. فوتبال ایران در خرداد ۹۲، در سه سه‌شنبهٔ پیاپی، چهارده، بیست و یک، و بیست و هشتم آن ماه، مسیری را آغاز کرد که تا امروز ادامه دارد. کارلوس کیروش تیمش را درست در آن سه سه‌شنبه پیدا کرد.
به سلامتی امروز که سالگرد آغاز دوران نوین فوتبال ملّی ایران است.
به سلامتی امروز که سالگرد آغاز دوران نوین فوتبال ملّی ایران است.
حالا که ساختار جام حذفی تغییر کرده، و هر سال شاهد تغییرهایی توی تعداد تیمها و سبک برگزاری لیگها هستیم، پیشنهاد دور از ذهنی‌ست که لیگ برتر برای سال آینده به صورت دو گروه هشت تیمی و مرحلهٔ پلی‌آف نهایی برگزار شود تا تعداد بازی‌ها در کوران جام جهانی کم شود؟ آیا قوانین بین‌المللی اجازهٔ این کار را نمی‌دهد؟
ایّها‌النّاس! یک عالم بلیط بازی ایران و ازبکستان روی زمین مانده؛ این یک بار را به خاطر امنیت هم که شده جدّی بگیریم و بدون بلیط نریزیم توی ورزشگاه. بخریم و به دیگران هم بگوییم بخرند و بیاییم با هم جشن بگیریم.
نبود زنان در ورزشگاه یک درد است، حضور گزینشی تعدادی از زنان چند درد. حضور گروه دست‌چین شده یعنی هیچ کدام از دلیل‌هایی که برای نبود «زنان» در ورزشگاه بیان می‌شود اعتباری ندارد؛ زنان هستند، ولی به انتخاب خودمان. فقط به شما اعتماد نداریم و برای ما ارزشی ندارید.
بیانیه‌ای شامل عذرخواهی رسمی از مردم، و ذکر دلیل دقیق اینکه چرا بازی تیم ملّی فوتبال برابر مونته‌نگرو از تلویزیون ملّی پخش نشد؟ درخواست چنین چیزی از صدا و سیما حقّ ما نیست؟ بخواهیم. بنویسیم.
سال نود و هفت میلادی آن‌قدر توی باغ نبودم که قهرمانی یوونتوس را ببینم؛ تازه اندکی پس از آن بود که پروتزی و دل‌پیرو و بعدتر داویدز و همین جناب زیدان را شناختم و عاشق یوونتوس شدم؛ امشب جام حق بوفون هم نباشد، حق بچه‌های شش‌هفت‌ساله آن روزگار که هست؛ نیست؟
باور کنید یا نه، بخش بزرگی از مشکل‌های فرهنگی و اجتماعی به حضور و فعّالیّت زنان گره خورده. #WePlayStrong
رم توی بردن جنوا مانده و توتی هم به زمین آمده‌ست. همه منتظر پایان دراماتیک پیروزی و صعود به لیگ قهرمانان با حرکتی از توتی.
تا ساعتی دیگر، واپسین بازی فرانچسکو توتّی را در لباس رم خواهیم دید. پایان افسانه‌ای دیگر پس از بیش از دو دهه خاطره‌سازی؛ پایانی مثل همیشه ناامید کننده و کشنده. امّا وای بر ما اگر فوتبال به ما امید را نیاموخته باشد.
مهدی طارمی پنالتی خوبی زد. بدشانسی آورد. بابت خاطره‌های گذشته تخریبش نکنیم.
مسخره‌ست که برای جزئی‌ترین رخ‌دادها دست به دامن رئیس جمهور می‌شویم. حالا امّا درست در نخستین روزهای امیدواری به آینده، دختری توی ورزشگاه دستگیر می‌شود. ای کاش هر که دستش می‌رسد کاری کند تا مبادا این دختر آزاری ببیند؛ تا هر چه زودتر آزاد شود.
حالا وقت خواستن با صدای بلند است. آقای روحانی! هم در توان شماست و هم وظیفهٔ شما که راه را برای حضور بانوان تماشاگر در ورزشگاه‌ها فراهم کنید. همان‌ها که توی ورزشگاه آزادی برای شما جیغ و هورا می‌کشیدند. فراموش‌شان نکنید.
قهرمان جام حذفی ایران، یعنی یکی از دو تیمی که در این فصل جام می‌برد، و به طور مستقیم به لیگ قهرمانان آسیا صعود می‌کند، تیمی‌ست که تا چند روز پیش از آغاز فصل بسته نشده بود، سرمربّی نداشت، تمرین نداشت، بدنسازی پیش‌فصل نداشت و در تمام طول فصل هم اعلام می‌شد که «صاحب» ندارد.
اینچنین است فوتبال ایران.
اینچنین است فوتبال ایران.
و حالا یادی کنیم از «استقلال شهرداری»، از «پگاه» و از «داماش»؛ از همه تیم‌هایی که با پول‌های باد‌آورده به نام رشت زده شدند، و روزی هم بر باد رفتند چون هیچ کدام سپیدرود نبودند. ای کاش تمام هزینه‌های آن سال‌های کذایی، خرج تجهیز و بهبود شرایط عضدی می‌شد.
برای من سپیدرود آن رود زندگی‌ست، که بیست و شش سال بارها و بارها از کنارش گذشتم، رشت و رستم‌آباد و رودبار را هم‌‌پای آن گذراندم تا برسم به دریاچهٔ سدّ منجیل. دریغا که در پی همین سدسازی‌های بی‌رویه، سپیدرود چند سالی هست که دیگر جان سابق را ندارد؛ به هر حال امّا می‌رشتَ سپیدرود بامو!
حالا از این طرف به قضیه نگاه کنیم. شما بازیکنان تیمی هستید که در بالاترین کیفیت قهرمان لیگ شده‌اید؛ روی حقوق و دریافتی‌تان، هر مبلغی که هست، حساب کرده‌اید و پول نرسیده. قهرمانی شما قطعی شده و بازی با ذوب‌آهن هیچ اهمّیّتی ندارد؛ آن‌قدر بی‌اهمّیّت است که فقط چند هزار هوادار را به ورزشگاه می‌کشاند. آیا عاقلانه نیست که پیش از چنین بازی کم‌اهمّیّتی دست به اعتصاب بزنید؟ شما قهرمانید و بازی هم مهم نیست؛ آیا نباید توقّع حمایت از هوادارتان داشته باشید؟ یا نه، همان اندک هوادار توی ورزشگاه هم باید به شما ناسزا بگوید؟ فقط به خاطر اینکه فوتبالیست‌ها پولدارتر از ما هستند، به آنها خرده نگیریم.
قهرمانی پرسپولیس آن‌قدر بی‌دردسر و آرام به دست آمد که خبری از بمب هیجان نبود؛ خبری از حماسه و رخ‌دادهای هیجان‌انگیز ناگهانی. امشب امّا با آنچه که در لیگ قهرمانان آسیا بر پرسپولیس گذشت، شب هیجان خواهد بود. شبی که یا از شادی منفجر خواهیم شد و یا از غم تکیده و سرخورده. امشب شب ویژه‌ای خواهد بود برای لشکر نصفه و نیمهٔ پرسپولیس برابر غول الهلال.
و حالا که پس از ۹ سال قهرمان شدیم، ما پرسپولیسی‌ها بیشتر از هر کسی حق داریم بپرسیم، با این همه پتانسیل، با سیل ستاره‌هایی که آمدند و رفتند، با هوادارانی که حضور و تعدادشان همیشه متفاوت با هر تیمی در ایران و آسیا بوده، دقیقا چه میزان از ناکارآمدی و ضعف در مدیریت لازم بود تا در این قهرمانی ۹ سال تاخیر بیافتد؟ واقعا چه کردید که ۹ سال طول کشید؟
پیش از تاکید روی مظلومیّت تیم بی‌هوادار و بی‌رسانه‌تان، به این فکر کنید که چرا پس از سال‌ها فرصتی که فوتبال ایران به شما داده، جایگاهی فراتر از تیم بی‌هوادار و بی‌رسانه ندارید؟ چرا مدّت‌هاست که بیش از فوتبال، اعتراض شما را به خاطر داریم؟ یادش به خیر زمانی که مجید جلالی، بهترین ایران بود؛ وقتی به جای بهبود و پیشرفت مشغول پاتک زدن به آدم‌های بهتر از خودتان شوید، سرانجامش همینی می‌شود که سالی چند بار مجبوریم مقابل تیم محبوب‌مان تحمّلش کنیم.
و من امروز هم خواستم که در این خاطرهٔ جمعی حاضر باشم و به ورزشگاه رفتم امّا، مثل باقی رفقا یادم نمی‌رود که ورزشگاه نباید اینچنین جای مکدّری باشد. کثیف، خشم‌آلود، خطرناک و مردانه. هر انسانی که دلش می‌خواست امروز آنجا باشد، مثل من، حق داشت که باشد. راه ندادن زنان به ورزشگاه در چنین روزگاری غم‌انگیز است.
حالا که پای اسطوره لیپی به تهران رسیده، جا دارد که یک‌صدا بخوانیم: «لیپی! وقتی که راهی ایران بودی لیپی، بیخودی نبود که هراسان بودی لیپی...»
شدّت هیجان و خوشحالی به حدّی‌ست که ترجیح می‌دادم به جای توئیت، پیام صوتی حاوی صدای جیغ و نعره منتشر کنم. هووووه!
امشب شب بازی‌ست. شبی که همه خوشی‌های گذشته را مرور می‌کنم. یاد سه بازی حماسی خرداد ۹۲ که از همین قطر آغاز شد. یاد روزهای غرور‌آفرینی که با کارلوس کیروش و تیمش داشتیم. امشب بیخیال این می‌شوم که بین کیروش و برانکو چه گذشت؛ مگر میان بزرگانی در جهان فوتبال چنین دعواهایی نیست؟ امشب فکر می‌کنم که فوتبال از نفس افتادهٔ ایران، با حضور کیروش و برانکو جان گرفته و فردا نوبت تیم ملّی‌ست تا خوشحال‌مان کند.
من به پیروزی فردا فکر می‌کنم.
من به پیروزی فردا فکر می‌کنم.
به زودی نیمکت آزادی شاهد حضور دو مربّی بزرگ خواهد بود؛ جناب لیپی و کارلوس کیروش. از رویارویی‌های بزرگ قبلی که در آزادی به خاطر دارید بنویسید تا خاطره‌بازی کنیم.
لذّت کریم بودن، از نوع انصاریفرد. حسّ خوب کندن از همهٔ نا به سامانی‌ها، پشت سر گذاشتن روزهای سخت و آدم‌های اشتباهی، و جنگیدن برای بهترین‌ها. همین چند صحنهٔ کوتاه از بازی‌های کریم که به دست ما می‌رسد، پر از شور و هیجان است؛ پر از عشق کردن با لحظه‌های ناب قدرت‌نمایی. دمش گرم و سرش خوش!
انتهای جدول بوندسلیگای آلمان به گونه‌ای شکل گرفته که زیاد خوشایند ایرانی نیست. وردربرمنِ الکساندر نوری، ولفسبورگ اشکان دژاگه و هامبورگ با همهٔ خاطره‌هایی که از مهدوی‌کیای عزیز دارد، هر سه در انتهای جدول هستند. خیلی بعید است که دست‌کم یکی از این تیمها سقوط نکنند.
کدام را بیشتر دوست دارید؟ اگر بنا به انتخاب باشد سقوط کدام یک و بقای کدام را ترجیح می‌دهید؟
کدام را بیشتر دوست دارید؟ اگر بنا به انتخاب باشد سقوط کدام یک و بقای کدام را ترجیح می‌دهید؟
چمن فولادشهر وصلهٔ ناجور ذوب‌آهن و همهٔ جنبه‌های حرفهای این تیم است. باعث بی‌کیفیّت شدن بازی‌های اصفهان و مایهٔ شرمساری در بازی‌های آسیایی. نه یک سال و دو سال، سال‌هاست که فقط گاهی رنگش سبز‌تر می‌شود تپّه‌های فولادشهر.
به سادگی، به راحتی آب خوردن فراموش می‌شود که «بازیکنان سه کیلو اضافه وزن دارند» را نخستین بار برانکو مطرح کرد و هیچ‌گاه پایه و اساس حرفش را روشن نکرد. و حالا کیروش که با کنایه به حرفهای خود برانکو اشاره کرده می‌شود او که با «بازیکنان چاق» به ایران و ایرانی و پرسپولیس توهین کرد. به همین سادگی.
کیروش یک نفر را توی این فوتبال بی‌در و پیکر در حدّ خودش می‌دید، جنتلمن خطابش می‌کرد و برای او احترام قائل بود. حالا که هر روز، همین امروز، مصاحبه‌های برانکو از کرواسی در می‌آید و میلش به سرمربّی‌گری تیم ملّی آشکار می‌شود، دیگر احترامی باقی نمی‌ماند.
ببخشید؟ بی‌جا کرده که کسی را در حدّ خودش نمی‌داند؟ بدهی‌ها و شکایت‌ها؟ حکم فیفا؟ افتخاری؟ آجرلو؟ بازیکن با سه کیلو اضافه‌وزن؟ خداداد عزیزی؟ شیب؟ بام؟
همه جا را آب برد، شما فحش بده.
ببخشید؟ بی‌جا کرده که کسی را در حدّ خودش نمی‌داند؟ بدهی‌ها و شکایت‌ها؟ حکم فیفا؟ افتخاری؟ آجرلو؟ بازیکن با سه کیلو اضافه‌وزن؟ خداداد عزیزی؟ شیب؟ بام؟
همه جا را آب برد، شما فحش بده.
راجر فدرر هم از آنهایی‌ست که اگر کنار اسمش «اسطوره» و «افسانه» بیاید وصلهٔ ناجور نیست. تمام نشدنی.
ساختمان فرو می‌ریزد. همه می‌بینند که از هر طرف کوتاهی شده امّا، پس از یک هفته که آب از آب تکان نخورده، در نهایت از کسی که حرف «استعفا» را هم زده شکایت می‌کنند.
استقلال را با ندانم کاری به محرومیّت می‌کشانند و با اعصاب میلیون‌ها هوادار بازی می‌کنند، و هیچ خبری نیست از شرمندگی و ابراز تاسّف و خدای نکرده استعفا.
خوشبختانه فوتبال به اندازهٔ جان آدم‌های بی‌گناه جدّی نیست امّا، فوتبال این روزها عجیب آیینهٔ جامعه است.
استقلال را با ندانم کاری به محرومیّت می‌کشانند و با اعصاب میلیون‌ها هوادار بازی می‌کنند، و هیچ خبری نیست از شرمندگی و ابراز تاسّف و خدای نکرده استعفا.
خوشبختانه فوتبال به اندازهٔ جان آدم‌های بی‌گناه جدّی نیست امّا، فوتبال این روزها عجیب آیینهٔ جامعه است.
واقعا امیر عابدینی که یکی از عنوان‌های رده بالای فدراسیون فوتبال را دارد، صراحتا گفته که «پرسپولیس بباز نیست و قهرمانه؟»
استاد! لطفا! خواهش کردم! این‌جور؟!
استاد! لطفا! خواهش کردم! این‌جور؟!
نگاه طنز حقّ طنز‌پرداز است و سروش رضایی هم کارتون‌های بامزه‌ای می‌سازد و کارش درست است. در این مورد اخیر و شوخی با کارلوس کیروش امّا، طنزش به شکل گسترده و بزرگی، صورت مساله را ساده کرده. هنوز حقّ اوست، خندیدن به کارش هنوز حقّ همه؛ فقط به خاطر داشته باشیم که مساله، کیلومترها از آنچه که در انیمیشن تازهٔ سروش رضایی آمده فاصله دارد.
محتوای آی‌اسپورت را می‌توان به دو دستهٔ کلّی تقسیم کرد. «خبرها» که شامل گزارش‌های خبری هم می‌شوند، و «یادداشت‌ها» که توئیت‌ها هم نمونهٔ کوچک همین دسته هستند. هنگام فحش دادن دربارهٔ اخلاق و بی‌طرفی و انصاف و از این دست، باید دربارهٔ خبرها حرف بزنیم؛ یادداشت‌ها، نوشته‌های شخصی نویسنده‌ها هستند که ممکن است ۱۸۰ درجه هم اختلاف نظر داشته باشند. مشابه این موضوع را در مورد قضاوت بین کیروش و برانکو هم تسرّی دهیم؛ هنگام فحّاشی به هر کدام به خاطر داشته باشیم که هر دو حرفهای و خوش‌سابقه هستند. از دریچهٔ دیگری حمله کنیم.
توئیت تمام شد. خیلی نرم فحّاشی را آغاز کنیم.
توئیت تمام شد. خیلی نرم فحّاشی را آغاز کنیم.
۱- پدیدهٔ سربازی آن‌قدر هم ساده نیست که بگوییم: «می‌شد یک ترم دیگر...»؛ به این بیافزایید که نخواستن نیمکت هم حق هر کسی‌ست.
۲- حرفهای تند علیه نوراللهی و عالیشاه را طاهری زد، نه برانکو. اشک‌های دیروز برانکو صادقانه‌تر از این حرف‌ها بود.
۳- عالیشاه هم اگر مصدوم نبود دیروز بازی می‌کرد و مثل نوراللهی بدرقه می‌شد.
۴- بدرقهٔ دیروز از تمیزترین کارها در فوتبال ایران بود.
۲- حرفهای تند علیه نوراللهی و عالیشاه را طاهری زد، نه برانکو. اشک‌های دیروز برانکو صادقانه‌تر از این حرف‌ها بود.
۳- عالیشاه هم اگر مصدوم نبود دیروز بازی می‌کرد و مثل نوراللهی بدرقه می‌شد.
۴- بدرقهٔ دیروز از تمیزترین کارها در فوتبال ایران بود.
اگرچه که در ترازویی منطقی و خالی از جنبه‌های عاطفی و روانی، کارلوس کیروش بزرگ‌ترین چهرهٔ فوتبالی است که در طول تاریخ به فوتبال ایران آمده، حالا امّا و اینجا، در سرزمینی که کوتوله‌ها منتظر بهانه هستند تا جای بزرگان بنشینند، کاش تیتر نمی‌زدیم «چرا کیروش بزرگتر از برانکو است؟» که این هر دو یک سر و گردن از فوتبال ایران بزرگترند.
آن طور که من شنوندهٔ آن بودم، رادیو ورزش در اقدامی توهین‌آمیز در هر دو بازی اخیر پرسپولیس، مقابل پدیده در مشهد و بازی با ذوب‌آهن در اصفهان، هنگام پخش زندهٔ بازی از صدای جعلی برای صدای ورزشگاه استفاده کرد. مشتی هیاهوی بی‌ربط به جریان بازی که فقط برای خالی نبودن عریضه زیر صدای گزارشگر گذاشته بودند.
ترس از فحّاشی تماشاگران؟ نداشتن صدای شهرستان؟ هر چه که هست شعور مخاطب را به بازی می‌گیرد.
ترس از فحّاشی تماشاگران؟ نداشتن صدای شهرستان؟ هر چه که هست شعور مخاطب را به بازی می‌گیرد.
صبح از قول مسئولان پدیده اعلام شد که روی زمین ورزشگاه ثامن کاور کشیده‌اند و دلیل لغو بازی شرایط راه‌های منتهی به ورزشگاه است.
حالا دارند با بیل برف را از روی چمن ورزشگاه جمع می‌کنند تا فردا در زمینی که مشخّص نیست به چه روزی افتاده بازی برگزار شود.
حنّاق ندارد.
حالا دارند با بیل برف را از روی چمن ورزشگاه جمع می‌کنند تا فردا در زمینی که مشخّص نیست به چه روزی افتاده بازی برگزار شود.
حنّاق ندارد.
مسعود شجاعی واژه‌ای به خطا نگفته‌ست و با استانداردهای ایرانی هم حرف چندان عجیبی نزده. پشتش باشیم.
حسن روشن گفته که با خودش عهد کرده دربارهٔ استقلال حرفی نزند چون وقتی حرف می‌زند از او ناراحت می‌شوند؛ در ادامه امّا گفته که پرسپولیس هم به مشکل خواهد خورد چون «برانکو مربّی بزرگی نیست.» حالا اگر من ناراحت بشوم، مورد لطف دوستان استقلالی قرار خواهم گرفت؟
حرف حق را سیّد جلال زد. از حالا منتظر شهریور ۹۶ باشیم که از خجالت تیم ملّی سوریه در بیاییم. عجیب مشتاق دیدارم.
آی‌اسپورت پیش‌بینی کرده است که از بین امید ابراهیمی و کمال کامیابی‌نیا یکی کنار سعید عزّت‌اللهی بازی خواهد کرد. شیفتهٔ اینم که کیروش همه‌مان، ما و سوری‌ها را غافلگیر کند و علی کریمی را بازی بدهد. شرط ببندیم؟
سلفی‌ها در عزاداری زشت‌ترین چهرۀ این ماجراست؛ درست. ولی آیا این همه پوشش تصویری و خبری از مراسم هم کار جالبی‌ست؟ یک سوزن هم به کار خبری خودمان بزنیم؛ همان‌طور که در مراسم خاک‌سپاری عزیزان‌مان سلفی نمی‌گیریم، انتظار دیدن این همه دوربین خبری و لحظه لحظۀ مراسم عزیزان‌مان را هم در رسانه‌ها نداریم. در فلسفۀ خبرنگاری و اطّلاع‌رسانی شکّی نیست امّا، شاید بشود کمتر پوشش خبری داد این‌گونه رخ‌دادها را.
«کاری هم نداریم حضور فلانی در منزل مرحوم. چه کاریه اصلا؟!»
«کاری هم نداریم حضور فلانی در منزل مرحوم. چه کاریه اصلا؟!»
فارغ از اینکه «سوریه‌هم شد تیم؟»، «کیروش هیچّی نیست.»، «تیم ملّی لنگیا» و «تیم ملّی بدون کیسه‌کشا»، من یکی که کم‌کم دارم می‌روم توی فضای بازی هفتۀ بعد. مطمئنّم که خیلی‌های دیگر هم از حالا خواب بردن سوریه را می‌بینند.
بعضی از ما این‌طور با فوتبال زندگی می‌کنیم.
بعضی از ما این‌طور با فوتبال زندگی می‌کنیم.
نه. این پایان مورینیو نیست. به نظر من، چه با منچستر چه با تیم دیگری، مورینیو برخواهد گشت.