توییت

دعوا به سادگی یک واکنش است؛ تفاوت میان آنها که با دیدن این خنده و شور و این هیجان لبخند می‌زنند به زندگی، و آنها که در این تصویر چیزهای دیگر می‌بینند. اینجانب لبخند می‌زند و دلش گره می‌خورد به اردبیل و خوش است.

یک ملّت از هنرمند و ورزشکار تا اهل سیاست، از محمّد مایلی‌کهن تا من همه علیه سخنان جناب معاون وزیر. جهان هم که از چین و ماچین تا ینگهٔ دنیا محکومش کردند. بزرگ‌وار! چگونه توانستی؟ حکایت آن قاری قرآن است که «برای رضای خدا می‌خواند» و گفتندش که «برای رضای خدا نخوان!»

هر سال تعداد زیادی از دانش‌آموزان ما در المپیادهای علمی جهانی رقابت می‌کنند و حتما تعداد زیادی دانش‌آموز اسرائیلی هم آنجا هستند. هر سال تعداد زیادی مقالهٔ علمی ایرانیان در نشریه‌های بین‌المللی منتشر می‌شود که شامل نوشته‌هایی از سرزمین‌های اشغالی هم هستند. پژوهشگران ما در کنفرانس‌هایی بین‌المللی شرکت می‌کنند با حضور پژوهشگرانی از اسرائیل. ایران عضو فدراسیون‌های جهانی‌ست که اسرائیل هم عضو آنهاست. حرکت جناب داورزنی و موجی که به راه انداخت انگار باید پایان‌بخش دهه‌ها پافشاری بر رفتاری غیرعقلانی باشد. وقتش رسیده که مسئولان هم مثل مردم بفهمند که راه حمایت از مظلوم و انزجار از ظالم، معلّق زدن و سیرک اجرا کردن در محضر ظالم نیست.
تردید ندارم که اسرائیل حکومتی نژادپرست و انسان‌ستیز است.

«به ‌هرحال، نمایندهٔ رژیم صهیونیستی هم در تمامی این جلسات [سازمان ملل] حضور دارد و نمایندهٔ ایران در سازمان ملل هم در این جلسات شرکت می‌‌کند. چون دستورالعمل و پروتکل‌های سیاسی و دیپلماتیک نمایندهٔ ایران را مجبور می‌‌کند که در جلسهٔ سازمان ملل که نمایندهٔ اسراییل هم در آن شرکت دارد، حضور پیدا کند. ما قبول کرده‌ایم که بعضی از مواقع باید به قوانین بین‌المللی احترام بگذاریم. ما باید از شعاردادن فاصله بگیریم. این دونفر فرزندان کشور ما هستند و نباید آن‌ها را محروم کنند.»

نخستین بار در طول عمرم با محمّد مایلی‌کهن موافقم.

به هر حال در فصلی که نیمکت‌های لیگ پر و پیمان‌تر شده‌ست، لازم بود که به این شکل کمدی-درام حمید درخشان برگردد تا همه چیز مثل همیشه باشد و زیادی هول برمان ندارد که چیزی عوض شده. شرایط نفت تهران ماکت کوچکی از آشفته‌بازاری‌ست که در آن زندگی می‌کنیم.

راجر فدرر. از آنها که باید دید‌شان و ازشان خواست: «بهم یاد بده. بگو چه جوری می‌تونی؟»

چه خوب که به عیادت دختر نابغهٔ تکواندوی ایران بروید؛ فقط لطفا دوربین‌ها و میکروفون‌ها را پیش، پس و حین این عیادت خاموش کنید تا بیارزد.

کتاب تاریخ مدرسه را یادتان هست؟ یکی از مستشاران مالی که از آمریکا به ایران آمد مورگان شوستر بود. هشت ماه تلاش کرد نظام مالی بی‌سر و سامان ایران را به سامان برساند امّا در نهایت با دسیسه‌های داخلی و خارجی از ایران اخراج شد و بی‌درنگ کتاب «اختناق ایران» را از سفرش به ایران نوشت.
مقایسهٔ کیروش با مورگان شوستر، ذلّت و تحقیر می‌زاید؟ مقایسهٔ مخالفان کیروش از داریوش مصطفوی، واعظ آشیانی، مایلی کهن، ذوالفقارنسب، جلالی و تا بقیه، با امین‌السّلطان اتابک، عین‌الدّوله، وثوق‌الدّوله، علاالدّوله و دیگرانی که همگی «ایرانی» بودند و «هم‌وطن» چه طور؟

در تصویر وثوق‌الدوله را ملاحظه می‌کنید. هم‌وطن و ایرانی پرافتخار و بسیار مورد وثوق حاکمان وقت.

تبریک اساسی به حسن تفتیان که یک‌تنه با همه محدودیّت‌ها می‌سازد. سریع‌ترین مرد آسیا آن هم آسیایی که بخش بزرگی از آن را با آفریقا پر کردند!

و نقبی هم بزنیم به خودمان که در ترجمه هنوز ضعیفیم. «مجیشن» در بیانیهٔ کیروش اگر به درستی شعبده‌باز ترجمه می‌شد، شاید آنها که حسّ توهین گرفتند هم کمتر ناراحت می‌شدند.
کیروش نه بی‌ادب، که ادیب‌ترین غوغاگر مفید و موثّر این زمانهٔ غوغاسالار است.

یک بار دیگر به بهانهٔ جدال اخیر کیروش و اسدی، به مفهوم «توهین» توی ذهن‌مان فکر کنیم. بیا فکر کنیم که اگر کسی واقعا هیچ استفاده‌ای در فدراسیون فوتبال نداشته باشد چه باید کرد؟ اگر کسی مانع برنامه‌های مفید برای تیم بشود، رسانه‌ها را علیه تیم بشوراند، کسی مثل کیروش که خودش تا توانسته به این فوتبال نفع رسانده و نمی‌فهمد که این موجود ناگهان از کجا پیداش شد و سر فوتبال ایران آوار شد، باز هم حق ندارد لقب شعبده‌باز به او بدهد و همهٔ این حقیقت‌ها را بیان کند؟ باز هم توهین خواهد بود؟ در کشوری که کیروش فهمیده تنها راه مقابله با چنین موجودات نا به جایی، جنجال است وگرنه در پیچ و خم تعارف‌ها و ماچ و بوسه‌ها سال‌ها می‌مانند و شر می‌رسانند، اگر دنبال منافع فوتبال ایران باشد دقیقا باید چه کند؟
قبل از اینکه فکر کنی نویسندهٔ این متن وطن‌فروش است و عاشق تحقیر شدن و توهین شنیدن، به این فکر کن که چرا باید انتقاد صریح کسی که بالاترین غرورها را برای ما ساخته از شخصی مثل اسدی، توهین به تو باشد و تحقیرت کند؛ حالا حواست هست؟

و کاری که کیمیا علیزاده کرد. پارسال که اخبار درخشش در المپیک را کار می‌کردیم و بعد خبر مصدومیّتش رسید، چه کسی فکرش را می‌کرد کمتر از یک سال بعد تا فینال دنیا برسد؟ آن هم در دوره‌ای که از ضعیف‌ترین حضورهای تیم ایران بود.
کیمیا جادّهٔ محدودیّت‌ها را سخت در می‌نوردد. خسته نباشد و تلاشش هر روز افزون باد!

الیت سنتر که امروز افتتاح شد، از آن چیزهایی‌ست که تا سال‌ها ماندگار و باعث خیر و برکت خواهد بود. روزی تب و تاب‌ها فرو می‌نشیند و بد و بی‌راه‌ها خواهد رفت؛ روزی کیروش از ایران خواهد رفت امّا، آن زمان در آرامش به نیکی از او و تفکّری که به ایران وارد کرد یاد خواهیم آورد.

۲۸ خرداد نقطهٔ عطفی در تاریخ فوتبال ایران است. اگر نبود آن فرار رضا قوچان‌نژاد و آن لحظه که ایران روی هوا رفت، شاید هیچ کدام از این روزهای خوب پس از آن را ندیده بودیم. فوتبال ایران در خرداد ۹۲، در سه سه‌شنبهٔ پیاپی، چهارده، بیست و یک، و بیست و هشتم آن ماه، مسیری را آغاز کرد که تا امروز ادامه دارد. کارلوس کیروش تیمش را درست در آن سه سه‌شنبه پیدا کرد.
به سلامتی امروز که سالگرد آغاز دوران نوین فوتبال ملّی ایران است.

حالا که ساختار جام حذفی تغییر کرده، و هر سال شاهد تغییرهایی توی تعداد تیمها و سبک برگزاری لیگها هستیم، پیشنهاد دور از ذهنی‌ست که لیگ برتر برای سال آینده به صورت دو گروه هشت تیمی و مرحلهٔ پلی‌آف نهایی برگزار شود تا تعداد بازی‌ها در کوران جام جهانی کم شود؟ آیا قوانین بین‌المللی اجازهٔ این کار را نمی‌دهد؟

آره آره بهترین تیم تاریخ فوتبال ایران...

ایّها‌النّاس! یک عالم بلیط بازی ایران و ازبکستان روی زمین مانده؛ این یک بار را به خاطر امنیت هم که شده جدّی بگیریم و بدون بلیط نریزیم توی ورزشگاه. بخریم و به دیگران هم بگوییم بخرند و بیاییم با هم جشن بگیریم.

من بلیطم رو برای جشن صعود خریدم؛ شما چه طور؟

نبود زنان در ورزشگاه یک درد است، حضور گزینشی تعدادی از زنان چند درد. حضور گروه دست‌چین شده یعنی هیچ کدام از دلیل‌هایی که برای نبود «زنان» در ورزشگاه بیان می‌شود اعتباری ندارد؛ زنان هستند، ولی به انتخاب خودمان. فقط به شما اعتماد نداریم و برای ما ارزشی ندارید.

بیانیه‌ای شامل عذرخواهی رسمی از مردم، و ذکر دلیل دقیق اینکه چرا بازی تیم ملّی فوتبال برابر مونته‌نگرو از تلویزیون ملّی پخش نشد؟ درخواست چنین چیزی از صدا و سیما حقّ ما نیست؟ بخواهیم. بنویسیم.

سال نود و هفت میلادی آن‌قدر توی باغ نبودم که قهرمانی یوونتوس را ببینم؛ تازه اندکی پس از آن بود که پروتزی و دل‌پیرو و بعدتر داویدز و همین جناب زیدان را شناختم و عاشق یوونتوس شدم؛ امشب جام حق بوفون هم نباشد، حق بچه‌های شش‌هفت‌ساله آن روزگار که هست؛ نیست؟

باور کنید یا نه، بخش بزرگی از مشکل‌های فرهنگی و اجتماعی به حضور و فعّالیّت زنان گره خورده. #WePlayStrong

رم توی بردن جنوا مانده و توتی هم به زمین آمده‌ست. همه منتظر پایان دراماتیک پیروزی و صعود به لیگ قهرمانان با حرکتی از توتی.

تا ساعتی دیگر، واپسین بازی فرانچسکو توتّی را در لباس رم خواهیم دید. پایان افسانه‌ای دیگر پس از بیش از دو دهه خاطره‌سازی؛ پایانی مثل همیشه ناامید کننده و کشنده. امّا وای بر ما اگر فوتبال به ما امید را نیاموخته باشد.

مهدی طارمی پنالتی خوبی زد. بدشانسی آورد. بابت خاطره‌های گذشته تخریبش نکنیم.

مسخره‌ست که برای جزئی‌ترین رخ‌دادها دست به دامن رئیس جمهور می‌شویم. حالا امّا درست در نخستین روزهای امیدواری به آینده، دختری توی ورزشگاه دستگیر می‌شود. ای کاش هر که دستش می‌رسد کاری کند تا مبادا این دختر آزاری ببیند؛ تا هر چه زودتر آزاد شود.

حالا وقت خواستن با صدای بلند است. آقای روحانی! هم در توان شماست و هم وظیفهٔ شما که راه را برای حضور بانوان تماشاگر در ورزشگاه‌ها فراهم کنید. همان‌ها که توی ورزشگاه آزادی برای شما جیغ و هورا می‌کشیدند. فراموش‌شان نکنید.

قهرمان جام حذفی ایران، یعنی یکی از دو تیمی که در این فصل جام می‌برد، و به طور مستقیم به لیگ قهرمانان آسیا صعود می‌کند، تیمی‌ست که تا چند روز پیش از آغاز فصل بسته نشده بود، سرمربّی نداشت، تمرین نداشت، بدنسازی پیش‌فصل نداشت و در تمام طول فصل هم اعلام می‌شد که «صاحب» ندارد.

اینچنین است فوتبال ایران.

و حالا یادی کنیم از «استقلال شهرداری»، از «پگاه» و از «داماش»؛ از همه تیم‌هایی که با پول‌های باد‌آورده به نام رشت زده شدند، و روزی هم بر باد رفتند چون هیچ کدام سپیدرود نبودند. ای کاش تمام هزینه‌های آن سال‌های کذایی، خرج تجهیز و بهبود شرایط عضدی می‌شد.

برای من سپیدرود آن رود زندگی‌ست، که بیست و شش سال بارها و بارها از کنارش گذشتم، رشت و رستم‌آباد و رودبار را هم‌‌پای آن گذراندم تا برسم به دریاچهٔ سدّ منجیل. دریغا که در پی همین سدسازی‌های بی‌رویه، سپیدرود چند سالی هست که دیگر جان سابق را ندارد؛ به هر حال امّا می‌رشتَ سپیدرود بامو!

حالا از این طرف به قضیه نگاه کنیم. شما بازیکنان تیمی هستید که در بالاترین کیفیت قهرمان لیگ شده‌اید؛ روی حقوق و دریافتی‌تان، هر مبلغی که هست، حساب کرده‌اید و پول نرسیده. قهرمانی شما قطعی شده و بازی با ذوب‌آهن هیچ اهمّیّتی ندارد؛ آن‌قدر بی‌اهمّیّت است که فقط چند هزار هوادار را به ورزشگاه می‌کشاند. آیا عاقلانه نیست که پیش از چنین بازی کم‌اهمّیّتی دست به اعتصاب بزنید؟ شما قهرمانید و بازی هم مهم نیست؛ آیا نباید توقّع حمایت از هوادارتان داشته باشید؟ یا نه، همان اندک هوادار توی ورزشگاه هم باید به شما ناسزا بگوید؟ فقط به خاطر اینکه فوتبالیست‌ها پولدارتر از ما هستند، به آنها خرده نگیریم.

قهرمانی پرسپولیس آن‌قدر بی‌دردسر و آرام به دست آمد که خبری از بمب هیجان نبود؛ خبری از حماسه و رخ‌دادهای هیجان‌انگیز ناگهانی. امشب امّا با آنچه که در لیگ قهرمانان آسیا بر پرسپولیس گذشت، شب هیجان خواهد بود. شبی که یا از شادی منفجر خواهیم شد و یا از غم تکیده و سرخورده. امشب شب ویژه‌ای خواهد بود برای لشکر نصفه و نیمهٔ پرسپولیس برابر غول الهلال.

و حالا که پس از ۹ سال قهرمان شدیم، ما پرسپولیسی‌ها بیشتر از هر کسی حق داریم بپرسیم، با این همه پتانسیل، با سیل ستاره‌هایی که آمدند و رفتند، با هوادارانی که حضور و تعدادشان همیشه متفاوت با هر تیمی در ایران و آسیا بوده، دقیقا چه میزان از ناکارآمدی و ضعف در مدیریت لازم بود تا در این قهرمانی ۹ سال تاخیر بیافتد؟ واقعا چه کردید که ۹ سال طول کشید؟

پیش از تاکید روی مظلومیّت تیم بی‌هوادار و بی‌رسانه‌تان، به این فکر کنید که چرا پس از سال‌ها فرصتی که فوتبال ایران به شما داده، جایگاهی فراتر از تیم بی‌هوادار و بی‌رسانه ندارید؟ چرا مدّت‌هاست که بیش از فوتبال، اعتراض شما را به خاطر داریم؟ یادش به خیر زمانی که مجید جلالی، بهترین ایران بود؛ وقتی به جای بهبود و پیشرفت مشغول پاتک زدن به آدم‌های بهتر از خودتان شوید، سرانجامش همینی می‌شود که سالی چند بار مجبوریم مقابل تیم محبوب‌مان تحمّلش کنیم.

و من امروز هم خواستم که در این خاطرهٔ جمعی حاضر باشم و به ورزشگاه رفتم امّا، مثل باقی رفقا یادم نمی‌رود که ورزشگاه نباید اینچنین جای مکدّری باشد. کثیف، خشم‌آلود، خطرناک و مردانه. هر انسانی که دلش می‌خواست امروز آنجا باشد، مثل من، حق داشت که باشد. راه ندادن زنان به ورزشگاه در چنین روزگاری غم‌انگیز است.

حالا که پای اسطوره لیپی به تهران رسیده، جا دارد که یک‌صدا بخوانیم: «لیپی! وقتی که راهی ایران بودی لیپی، بیخودی نبود که هراسان بودی لیپی...»

شدّت هیجان و خوشحالی به حدّی‌ست که ترجیح می‌دادم به جای توئیت، پیام صوتی حاوی صدای جیغ و نعره منتشر کنم. هووووه!

امشب شب بازی‌ست. شبی که همه خوشی‌های گذشته را مرور می‌کنم. یاد سه بازی حماسی خرداد ۹۲ که از همین قطر آغاز شد. یاد روزهای غرور‌آفرینی که با کارلوس کیروش و تیمش داشتیم. امشب بیخیال این می‌شوم که بین کیروش و برانکو چه گذشت؛ مگر میان بزرگانی در جهان فوتبال چنین دعواهایی نیست؟ امشب فکر می‌کنم که فوتبال از نفس افتادهٔ ایران، با حضور کیروش و برانکو جان گرفته و فردا نوبت تیم ملّی‌ست تا خوشحال‌مان کند.
من به پیروزی فردا فکر می‌کنم.

به زودی نیمکت آزادی شاهد حضور دو مربّی بزرگ خواهد بود؛ جناب لیپی و کارلوس کیروش. از رویارویی‌های بزرگ قبلی که در آزادی به خاطر دارید بنویسید تا خاطره‌بازی کنیم.

لذّت کریم بودن، از نوع انصاریفرد. حسّ خوب کندن از همهٔ نا به سامانی‌ها، پشت سر گذاشتن روزهای سخت و آدم‌های اشتباهی، و جنگیدن برای بهترین‌ها. همین چند صحنهٔ کوتاه از بازی‌های کریم که به دست ما می‌رسد، پر از شور و هیجان است؛ پر از عشق کردن با لحظه‌های ناب قدرت‌نمایی. دمش گرم و سرش خوش!

انتهای جدول بوندسلیگای آلمان به گونه‌ای شکل گرفته که زیاد خوشایند ایرانی نیست. وردربرمنِ الکساندر نوری، ولفسبورگ اشکان دژاگه و هامبورگ با همهٔ خاطره‌هایی که از مهدوی‌کیای عزیز دارد، هر سه در انتهای جدول هستند. خیلی بعید است که دست‌کم یکی از این تیم‌ها سقوط نکنند.
کدام را بیشتر دوست دارید؟ اگر بنا به انتخاب باشد سقوط کدام یک و بقای کدام را ترجیح می‌دهید؟

چمن فولادشهر وصلهٔ ناجور ذوب‌آهن و همهٔ جنبه‌های حرفه‌ای این تیم است. باعث بی‌کیفیّت شدن بازی‌های اصفهان و مایهٔ شرمساری در بازی‌های آسیایی. نه یک سال و دو سال، سال‌هاست که فقط گاهی رنگش سبز‌تر می‌شود تپّه‌های فولادشهر.

به سادگی، به راحتی آب خوردن فراموش می‌شود که «بازیکنان سه کیلو اضافه وزن دارند» را نخستین بار برانکو مطرح کرد و هیچ‌گاه پایه و اساس حرفش را روشن نکرد. و حالا کیروش که با کنایه به حرف‌های خود برانکو اشاره کرده می‌شود او که با «بازیکنان چاق» به ایران و ایرانی و پرسپولیس توهین کرد. به همین سادگی.

کیروش یک نفر را توی این فوتبال بی‌در و پیکر در حدّ خودش می‌دید، جنتلمن خطابش می‌کرد و برای او احترام قائل بود. حالا که هر روز، همین امروز، مصاحبه‌های برانکو از کرواسی در می‌آید و میلش به سرمربّی‌گری تیم ملّی آشکار می‌شود، دیگر احترامی باقی نمی‌ماند.
ببخشید؟ بی‌جا کرده که کسی را در حدّ خودش نمی‌داند؟ بدهی‌ها و شکایت‌ها؟ حکم فیفا؟ افتخاری؟ آجرلو؟ بازیکن با سه کیلو اضافه‌وزن؟ خداداد عزیزی؟ شیب؟ بام؟
همه جا را آب برد، شما فحش بده.

راجر فدرر هم از آنهایی‌ست که اگر کنار اسمش «اسطوره» و «افسانه» بیاید وصلهٔ ناجور نیست. تمام نشدنی.

ساختمان فرو می‌ریزد. همه می‌بینند که از هر طرف کوتاهی شده امّا، پس از یک هفته که آب از آب تکان نخورده، در نهایت از کسی که حرف «استعفا» را هم زده شکایت می‌کنند.
استقلال را با ندانم کاری به محرومیّت می‌کشانند و با اعصاب میلیون‌ها هوادار بازی می‌کنند، و هیچ خبری نیست از شرمندگی و ابراز تاسّف و خدای نکرده استعفا.
خوشبختانه فوتبال به اندازهٔ جان آدم‌های بی‌گناه جدّی نیست امّا، فوتبال این روزها عجیب آیینهٔ جامعه است.

واقعا امیر عابدینی که یکی از عنوان‌های رده بالای فدراسیون فوتبال را دارد، صراحتا گفته که «پرسپولیس بباز نیست و قهرمانه؟»
استاد! لطفا! خواهش کردم! این‌جور؟!