انگار همه زندگی يک تكه آدامس بوده از همان‌ها كه احمدرضا را توی دروازه سرگرم می‌كردند. تهش يا بايد تف كنی يا قورت بدی. همين.

او چیزی در این نود دقیقه توی قلبش دارد که هیچ خشی رویش نمی‌افتد. حتی پس از تک تک گل‌هایی که می‌خورد و حتی پس از آن‌که پیتر هور دیوانه‌ تور دروازه‌اش را پاره می‌کند. و حتی پس از بیست‌ویک سال؛ روزی مثل امروز که فکر می‌کنی عجب دل لامصبی باید داشته باشی که آب تویش تکان نخورد توی آن طوفان. خلاصه که از مهم‌ترین فریم‌های زندگی ما، آن لبخند‌های آن روز شماست

اینطور که احمد داستان را تعریف کرده، مثلا تاتنهامی‌ها به‌شدت تحت‌تأثیر توانایی‌های امیر قرار‌گرفته‌اند، همه مقدمات را برای انتقال او فراهم کرده‌اند و آخر‌آخرش بعد از دیدن پاسپورت او گفته‌اند: «ای بابا، اینکه ایرانی است. حیف شد!» اصلا چنین چیزی با عقل جور در‌می‌آید؟ در همین لیگ فکسنی ما وقتی قرار به جذب بازیکن خارجی است، بلااستثنا اول از ملیت او حرف زده می‌شود.

اگر بیست سال دیرتر متولد می‌شدم الان با قرارداد چند میلیاردی بازی می‌کردم و باشگاه‌ها برای جذبم سر و دست می‌شکستند. من اگر بیست سال دیرتر به دنیا می‌آمدم الان در حال آماده شدن برای بازی در جام جهانی روسیه بودم. هر چند پسرم امیر به خوبی دارد راهم را ادامه می‌دهد و شک ندارم در آینده‌ای نزدیک به مرد شماره یک دروازه تیم ملی تبدیل خواهد شد. - اگر زمان را ازدست بدهند و بدون تدارکات م

نکیسا در طول سالهایی که با رقیبش همبازی بود، کینه از عابدزاده را پرورش و به آن شاخ و برگ داد و از آن غولی ساخت که امروز می تواند خودش را ببلعد. داستان کینه­ ورزی­های خشماگین و زیر سوال بردن یکدیگر حرف تازه­ای در فوتبال ما نیست. روزانه مربیان، بازیکنان و مدیران بسیاری برای «فرار رو به جلو» و توجیه عملکردشان، یکدیگر را به باد انتقادهای بی­رحمانه می­ گیرند.